Mijn voornemen is dagelijks een tochtje van een half uurke met de Bike als het weer meezit. Met een stralende avondzon is er niets mooier dan een ritje langs binnenwegen tussen kiemende velden dus trek ik er op uit.
Het vertrekken gaat al veel vlotter en ik voel me meer op mijn gemak. De snelheid ligt hoger en de fiets voelt stabieler, de eerste bochten neem ik op het gemak maar ik voel dat het goed gaat. Misschien een beetje te goed, want aan 20km/u (gok ik) begint de fiets te slingeren en gooi ik de rem iets te hard dicht. Ik spring eraf, de Bike vliegt over kop en land hard op de grond. Het achterwiel kwam erdoor los, snel even aanspannen en en terug weg.
Dit fenomeen herhaalt zich nog 2x. Keihard gaat de fiets de grond op, hem tegenhouden tijdens het vallen is een optie maar dan heb je meer kans op een lichamelijk letsel. Bij mijn eenwieler gebruikte ik dezelfde techniek: als je valt, spring eraf en laat de eenwieler gewoon los, veel schade kan er toch niet aankomen. Ditzelfde gaat dus ook op voor de Bike, gewoon laten vallen, het stuur werkt als schokbreker en er zijn dus moeilijk stukken aan.
Krampachtig houd ik het gedurende het eerste deel van de rit het stuur vast. Even verstand op nul en handen los. Wat gaat dat gemakkelijker dan gedacht, de fiets is zelf stabieler zonder handen. Instinctief grijp ik soms terug naar het stuur maar houd het minder krampachtig vast.
Op het einde van rit probeer ik zelf te keren op het eind van de straat en dit lukt wonderwel, wat stuurt dat lekker kort en het voelt heel fijn in zo een korte bocht.
Ik verlang al naar morgen.
Afstand zonder "stoppen" 1,3km / Afstand zonder handen: 500m/ totale afstand 2,7km.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten