Davitamon Classic

Een paar weken terug kreeg ik de uitnodiging om mee te rijden met de davitamonclassic editie 2011 met de velomobiel. Ik heb lang getwijfeld omdat het parkoer nu niet bepaald vlak kan genoemd worden. De vlaamse ardennen is het speelterein van dienst en verscheidene hellingen stonden op het programma. Op de site wordt er gesproken over een kassei loos parkoer dus dat is al positief. Ik wilde wel weten hoe goed ik kan klimmen met Bango en begon steeds meer te verlangen naar de uitdaging.

Vandaag was het zover. Ik was ingeschreven voor de 100km waarbij 5 noemenswaardige hellingen moesten bedwongen worden. Om 6u was ik reeds uit de veren terwijl ik maar om 2u in mijn bed zat. Amper 4u slaap, een rommelende buik, zware benen, warm weer voorspeld en 150km op het programma, de dag begon moeizaam maar ik had er zin in.
De 25km opwarming naar de start ging vlotjes, gemiddeld 32km/u. Na het aanmelden, toilet stop en poseren voor de fotograaf kon ik eindelijk aan het echte werk beginnen.

De eerste 20km had ik last van het RIS syndroom, het ene na het andere peloton moest er aan geloven. Een jaagpad en een eindeloze rij wielerrenners is slecht om mee te beginnen. Na de schelde te hebben verlaten begonnen er zich lichte glooiingen in het landschap te ontstaan. Alles ging vlot en het tempo bleef hoog.  Deze hellingen werden aangeduid en extra vernoemd in het parkoer:

• Duisbeke-Tissenhove - 2500m – 4%
• Vijverbeek-Biesstraat - 1600 m – 5%
• Hotondberg - 2100 m – 19%
• Cote de Russignies - 1500 m – 8%
• Gijzelbrechtegem - 900 m –7%

Uitzicht op de Vlaamse Ardennen

De hotondberg was het hoogtepunt van de dag en ik was dan ook heel benieuwd of ik deze kon bedwingen. Het voordeel van een 3wielige fiets is dat je tijdens de klim heel traag kan rijden en zelf kan stoppen indien nodig. Het was vechten, stampen, doodgaan en verdergaan. De candans zakt tot 30per min, de benen branden, het zweet stroomt uit alle poriën en de ketting kraakt onder de krachtinspanning, ik kan bijna niet meer maar er is geen weg terug, ik moet en zal de top bereiken. Uitgeput maar tevreden kom ik boven, direct genietend en koelend zet ik de afdaling in.
Een nieuwe persoonlijk mijlpaal is gezet, 19% met de Bango, nu houd niets me nog tegen.


Het waren natuurlijk niet enkel de vermelde hellingen die ik onder de kiezen (of onder de banden) kreeg. Talloze onbekende hellingen dienden zich voor 1 na 1, sommig lang en lichtjes naar boven, andere kort en vinnig. Soms heel lange en stijle afdalingen, de max snelheid was 66km/u zonder trappen en ik remde dan nog regelmatig om de snelheid toch iets te beperken. Het was net alsof Bango hunkerde naar de snelheid want bij de kleinste afdaling ging het vlotjes naar 50km/u.

Een eindeloze rij bukkers bij de aankomst

60km op en neer, het put de benen langzaam uit en de vlotheid van in het begin is ver te zoeken.
Ik genoot van de eindeloze landschappen en prachtige natuur, maar meer dan tevreden toen de Vlaamse Ardennen achter ons bleven en er eindeloos vlakke wegen opdoemden.  


Onderweg kreeg ik vele complimenten en had niet verwacht dat er zo positief ging gereageerd worden door alle wielerfanaten. Geregeld hing er eentje in mijn wiel als ik een volledig peloton voorbijstoof aan 40 per uur maar het was dan meer dan plezant om ze te zien afhaken na een paar kilometer.


Terug fit en opgeladen kwam ik terug in Nazareth, het was net of ik nog maar net vertrokken was. Na 2 lokale bieren te hebben geproefd vertrek ik voor de rit naar huis. Eindtotaal: 150km aan 28km/u gemiddeld. Moe en tevreden val ik in de sofa en slaap een uur.


Het was een mooie tocht, de 8000 andere deelnemers zullen het beamen. De stralende zon zal ook wel geholpen hebben. Of ik nu regelmatig zo een tocht zal rijden valt af te wachten maar ik denk het niet. Binnen 2 jaar terug van post voor de davitamon classic? Misschien.